“Pappie! Kom je ook eten?”
Geen reactie.
“Pappie, de brandnetellasagne met gegrilde beekforel wordt koud. Kom nou!”
Geen reactie.
Pippie en Poppie worden ongeduldig. Waar blijft hun vriendje toch? Dit gaat nu al bijna de hele twee weken zo. Hij komt laat aan tafel, gaat te laat naar bed en de moestuin raakt langzaam overwoekerd door onkruid. ’s Morgens slaapt hij juist lang uit. Soms tot in de middag. Ze hebben geen idee wat er met Pappie aan de hand is.
Eindelijk schuift Pappie aan tafel. “Ik heb een kwartiertje!”, zegt hij gehaast terwijl hij op zijn horloge kijkt. Hij prikt zijn vork in de lasagne en stopt een grote hap ineens in zijn mond. Hij spuugt de hete lasagne meteen weer terug op zijn bord “Au, wat heet! Ik verbrand mijn tong.”
Poppie schiet in de lach. “Gatverderrie Pappie, zit je eindelijk aan tafel, maak je er een puinhoop van. En Pippie heeft nog wel zo lekker gekookt. Als je het niet lust, dan geef je het maar aan mij. Ik vind het heerlijk.” Meteen pakt Poppie het bord van Pappie en trekt het zijn kant op. Maar zo makkelijk gaat dat niet. Dat het nog te heet is wil niet zeggen dat Pappie geen honger heeft. “Afblijven”, gromt hij naar zijn gezette vriendje. Hij trekt het bord met een ruk terug zijn kant op. Dan laat Poppie onverwacht los. De lasagne vliegt door de lucht in het gezicht van Pappie. De staart van de forel blijft liggen op de rand van zijn rode mutsje.
Bulderend van het lachen slaat Poppie zich op de knieën. Ook Pippie kan zich nu niet meer inhouden. “Ha ha ha, met die staart op je hoofd ben je geen Pappie, maar Flappie”, hikt hij. Maar Pappie kan de lol er niet van inzien. Hij smijt het bord op tafel, staat op en stuift weg. “Eet het samen maar op. Ik had toch al geen zin in die gezonde prut!” En weg is ie. Pippie en Poppie kijken elkaar aan. Wat is dit nou? Zo kennen ze hun vriendje helemaal niet. Stilletjes rennen ze achter Pappie aan. Ze willen nu toch wel eens weten waarom hij zo anders doet.
Ze vinden hem al snel. Vanachter een lage struik wat verderop bij de rivier steekt een rood puntje uit. Ze horen gejuich en gefluit. Zachtjes sluipen ze dichterbij. Wanneer ze voorzichtig over de struik heen kijken, zien ze Pappie op zijn buik in het gras liggen. Hij staart naar het scherm van een iPad en … kijkt naar het WK voetbal! “Daarom had hij maar een kwartiertje tijd om te eten”, fluistert Poppie tegen Pippie.
De tweede helft is net begonnen. Met z’n tweetjes kruipen ze om de struik heen en gaan naast Pappie liggen. Ieder aan een kant. Pappie kijkt hen verrast aan. “Een week nog”, zegt hij terwijl hij weer naar het schermpje tuurt. “Dan is de finale van het WK en doe ik weer normaal. En morgenmiddag schoffel ik het onkruid wel vast uit de moestuin. OK?”